Amarantus (szarłat) jest jedną z najstarszych zbożowych roślin uprawnych.
W Europie pierwszy raz pojawił się w XVI wieku, ale jako roślina ozdobna, z czasem doceniono go  za walory odżywcze

Zawartością składników mineralnych takich jak magnez, wapń, fosfor i potas przewyższa pszenicę

Zawartością żelaza przewyższa wszystkie rośliny

Zaletą produktów z tego zboża jest wysoka zawartość błonnika i łatwo przyswajalnego białka. Białko to jest przyswajalne aż 75 % (dla porównania mięso 70%, mleko 72%).

Zboże to nie zawiera glutenu, może być więc podawane chorym na celiakię, anemię, cukrzycę, hiperlipidemię

Zawarte w amarantusie nienasycone kwasy tłuszczowe zmniejszają ryzyko miażdżycy i chorób serca

Zawiera bardzo cenny skwalen, który opóźnia procesy starzenia się organizmu, obniża poziom cholesterolu, może nawet zapobiegać niektórym nowotworom (olej z nasion amarantusa zawiera 10 razy więcej skwalenu niż oliwa).


 Głównym składnikiem we wszystkich produktach na bazie amarantusa (mąka, popping, nasiona) jest skrobia. Jej zawartość waha się w granicach 50−56%. Ziarno skrobi występujące w szarłacie jest względnie małe i składa się głównie z amylopektyny i amylozy. Mały rozmiar ziaren powoduje szybki wzrost stężenia glukozy w surowicy krwi po spożyciu amarantusa. Dlatego pacjenci z cukrzycą powinni włączać produkty amarantusowe z ostrożnością, kontrolując przy tym glikemię poposiłkową3.